As cores «non existen», son percepcións subxectivas dos observadores. Neste caso, a iluminación da fotografía altera a sensación da color nalgunhas persoas.

O sistema visual non fai valoracións absolutas si non máis ben comparacións.

A polémica do vestido azul e negro que algunhas persoas ven de color branco e dourado (entre outras variedades) converteuse aí atrás nun fenómeno visual e na inspiración para centos de miles de tuits. Todos nos preguntamos por que pasaba eso, eu incluso cheguei a velo branco e dourado e despois pasei a velo negro e azul.Por qué pasa esto?

As cores na realidade non existen, son percepcións, é dicir, que as cousas por sí soas non teñen cor, A explicación de que o vexamos dunha cor ou doutra depende do noso detector, a retina, e de todo o que o noso cerebro aprendera ao largo da nosa vida.

As persoas temos tres tipos de fotorreceptores (células sensibles á luz) capaces de captar as cores e que reciben o nome de conos. Este concéntranse na retina, unha especie de parede sobre a que se proxectan as imaxes que chegan a través da pupila e o cristalino, como si se tratara dunha pantalla de cine. Pois ben, existen moitisimas variación que poden alterar a retina, como a idade, enfermedades xenéticas como o daltonismo ou a composición do líquido interno do ollo, que poden cambiar a forma que temos de percibir esas imaxes.

Todo o proceso é un fenómeno totalmente cerebral e moi matizado que determina que sexa posible que duas persoas vexan un mismo obxecto da misma forma.