Tras un aumento do 9.200% na caza furtiva de rinocerontes dende 2007, o Ministerio de medioambiente de Sudáfrica está aberto a calquera idea para poñerlle freo ao horror. Non só permiten a chamada translocación dos seus animais -192 ata xaneiro-, levándollelos a outras rexións ou países, senon que teñen en marcha un programa para vender aos rinocerontes a latifundistas privados que quixesen facerse cargo dos exemplares, esencialmente para explotar a súa presenza de cara ao turismo. Parques Nacionais de Sudáfrica teñen previsto vender 200 animais neste proceso, cuxos ingresos se dedicarán a tarefas de conservación.

Esta posibilidade, para un experto como Flamand, de WWF, é positiva: «En Sudáfrica os propietarios de terras privadas son socios moi importantes na conservación. O sector privado contribuíu ao crecemento de moitas especies, incluíndo os rinocerontes,». Non obstante, Joubert teme que algún destes intereses privados se deba ao tráfico de cornos, tan apreciado en China e Vietnam.

Pero o que realmente teme Joubert é que cre un mercado legal de cornos de rinoceronte, unha posibilidade que Sudáfrica está a estudar para sabotar o mercado negro. «O comercio é un erro xa que nunca vai satisfacer a demanda dun mercado de 2.000 millóns de persoas en Asia. Calquera legalización vai desestigmatizar a súa ilegalidade e estimulará a caza furtiva: só o rumor está a elevar os prezos do rinoceronte, e os propietarios privados estanos a acaparar», advirte Joubert.

A pesar de todo, este activista defende o seu traballo recolocando rinocerontes usando metáforas financeiras: Como calquera asesor financeiro lle dirá, non convén investir todo o seu diñeiro nun só negocio ou valores; do mesmo modo, nunca deberiamos ter os últimos 20.000 ou 24.000 rinocerontes agrupados nunha única situación. É demasiado arriscado», alerta.

O proceso é moi delicado e a discreción fundamental, xa que un descoido podería servirlle os animais en bandexa aos furtivos. Primeiro, identifícaselles dende un helicóptero e dispáraselles un dardo sedante; unha vez durmido, tómanse mostras de sangue, tras vendar os seus ollos e introdúceselle nun contedor, para levalos en camión ata o lugar escondido no que pasarán a corentena (poden estar a incubar algunha enfermidade que podería ser desvastadora na súa nova situación).

Superada a coarentena, ao avión e a Botsuana.

O cambio climático, inducido pola actividade do ser humano, supón que a temperatura media do planeta aumentou 0,6 graos no S.XX. A temperatura media do planeta subirá entre 1,4 e 5,8 graos entre 1990 e 2100. No mesmo período, o nivel medio do mar aumentará entre 0,09 e 0,88 metros. O aumento do S.XX non se deu en ningún dos últimos dez séculos.

O cambio climático acelerará a aparición de enfermidades infecciosas, como as tropicais, que encontrarán condicións propicias para a súa expansión, mesmo en zonas do Norte. A Organización Mundial da Saúde advertiu que é probable que os cambios locais de temperaturas e precipitacións creen condicións máis favorables para os insectos transmisores de enfermidades infecciosas, como a malaria ou o dengue.

A atmosfera actúa como unha trampa térmica e este efecto invernadoiro aumenta coa concentración de gases como o CO2. A actividade humana, a deforestación e, sobre todo, a queima de combustibles fósiles incrementan a presenza deste gas no aire. A concentración atmosférica de CO2 incrementouse nun 31% dende 1750.

A cuberta de neve e xeo diminuíu nun 10% dende finais dos 60. Igualmente, obsérvase unha redución dos glaciares ao longo doS.XX. Aumentou a temperatura superficial do océano e o nivel do mar entre 0,1 e 0,2 m. no S.XX (e que irá en aumento ameazando de inundar a certos países). Tamén se rexistran cambios no réxime de chuvias, na cuberta de nubes e no patrón de ocorrencia de fenómenos como a corrente cálida Del niño, que se volveu máis frecuente. Tal aumento pode conducir a unha maior incidencia de enfermidades transmitidas pola auga, como a cólera, e das relacionadas con toxinas, como o envelenamento por mariscos.

A única forma de frear a modificación do clima é reducir drasticamente as emisións de gases invernadoiro, como o CO2. É necesario premer aos gobernos e empresas mundiais, basicamente, para que reduzan as emisións de CO2.

A incineración dos residuos é unha fonte moi importante de contaminación ambiental pois emite substancias de elevada toxicidade, á atmosfera e xera cinzas tamén tóxicas. Ao contaminar, pois, o aire que respiramos, a auga que bebemos e os nosos alimentos, a incineración afecta gravemente á nosa saúde.

Entre os compostos tóxicos destacan -principalmente- metais pesados e as dioxinas. Estas últimas son extremadamente tóxicas, persistentes e acumulativas en toda a cadea alimentaria. Son substancias canceríxenas e que alteran os sistemas inmunitario, hormonal, reprodutor e nervioso.

En consecuencia, as empresas e as Administracións deben investir os seus esforzos económicos e persoais en desenvolver outras alternativas.

Só en Galicia hai máis de 200.000 persoas afectadaspor enfermidades raras.

A ataxia de Friedreich é unha enfermidade rara, neuromuscular dexenerativa e xenética que ocasiona dano progresivo ao sistema nervioso. Caracterízase por unha destrución de certas células nerviosas da medula espiñal, do cerebelo e dos nervios que controlan os movementos musculares nos brazos e nas pernas.

Foi o neurólogo alemán Nikolaus Friedreich, quen a describiu por primeira vez en 1863. Aínda que non poden darse cifras moi precisas, a ataxia de Friedreich é unha enfermidade pouco frecuente, trátase da ataxia hereditaria máis frecuente. A enfermidade normalmente aparece entre os cinco e os quince anos, pero rexistráronse idades de inicio da enfermidade dende os 18 meses aos 30 anos. Afectando por igual a homes e mulleres.

O primeiro síntoma en aparecer é xeralmente a ataxia (carencia da coordinación de movementos musculares), que se manifesta como dificultade, inestabilidade e falta de coordinación ao camiñar. A falta de coordinación, nun principio, só afecta á marcha, pero, máis tarde pode afectar tamén aos brazos, mans e madeiro. Poden presentar outros síntomas tales como: deformidades nos pés, escoliose (encurvamiento da columna vertebral cara a un lado), debilidade e atrofia (diminución de volume e peso dun órgano) dos músculos, perda de reflexos en xeonllos, bonecos e nocellos, perda de sensibilidade nas extremidades, nistagmus (movementos rítmicos, rápidos e involuntarios nos ollos) e disartria (dificultade e lentitude no fala).

A ataxia, a miúdo, vai acompañada de afeccións cardíacas:cardiomiopatía hipertrófica, miocardite (inflamación do músculo cardíaco), taquicardia (latexo anormalmente rápido do corazón) podendo chegar ao fallo cardíaco. Así mesmo, desenvolven con frecuencia diabete e nalgunhas ocasións hipotiroidismo. Algunhas persoas refiren perdidas auditivas ou visuais e incontinencia urinaria. O diagnóstico debe incluír unha minuciosa exploración por parte do especialista.

Entre as probas que se poden realizar destacamos:electromiograma, que mide a actividade eléctrica das células musculares e serve para descartar outros trastornos; estudo de condución nerviosa, que mide a velocidade á que os nervios transmiten os impulsos; electrocardiograma e ecocardiograma para o estudo da patoloxía cardíaca; resonancia magnética nuclear e escáner proporcionan imaxes do cerebro e da medula espiñal; punción espiñal para avaliar no líquido cerebrospinal; analítica de sangue e ouriños para avaliar os niveis de glicosa; probas oftalmolóxicas e auditivas; avaliación por un endócrino en caso de ser necesario; consello e avaliación por parte dun especialista en xenética.

Ao tratarse dunha enfermidade dexenerativa, a medida que pasa o tempo progresa a deterioración física. A maioría dos pacientes con ataxia de Friedreich necesitan, nalgún momento da evolución da súa enfermidade, axuda para camiñar. Esta progresión é variable dun individuo a outro. En xeral falecen debido aos problemas cardíacos. Non existe un tratamento curativo especifico, o obxectivo do tratamento é manter o mellor estado físico posible durante o máximo tempo. Deste xeito trátase a diabete coa dieta axeitada, antidiabéticos orais ou insulina e control da patoloxía cardíaca.

A rehabilitación é necesaria para unha mellor mobilización de brazos, pernas e columna vertebral. É necesario tamén acudir ao logopeda.

O defecto xenético localízase nun xene que se encontra situado no cromosoma 9. Este xene contén información para a síntese dunha proteína, denominada frataxina que actúa a nivel do sistema nervioso, corazón e páncreas. Esta proteína parece que xoga un papel importante no metabolismo do ferro. Os enfermos con ataxia de Friedreich teñen diminuída a cantidade desta proteína e as células que dependen dela vense seriamente afectadas. Pode realizarse o diagnostico tanto prenatal coma de portadores. Transmítese como un trazo xenético autosómico recesivo.