A nave espacial Rosetta acaba de sobrevoar o cometa 67P/Churyumov-Guerasimenko, acercándose hasta solo seis quilómetros da súa superficie, a máxima aproximación ata agora. Así pudo tomar datos e fotografías de alta resolución e de cerca de algunhas zonas do obxecto celeste nas que se distinguen obxectos casi circulares en superficies lisas e rochas de tamaños variados: dende uns poucos metros a decenas de metros.

O sobrevoo realizouse o pasado sábado e, ao día seguinte, a nave mandou as fotos a Terra para ser procesadas antes de facerse públicas. a continuación a nave afastouse do cometa e o  día 16 estaba a 253 km de distancia e empezou de novo a acercarse.

O 67P/Churyumov-Guerasimenko, está formado por dous lóbulos unidos, o maior dos cales mide 4,1×3,2×1,3 quilómetros e o pequeno, 2,5×2,5×2 quilómetros, segúna  información captada por Rosetta.

O nivel do mar ascende porque a auga expándese a medida que se quenta e polo derretimento do xeo terrestre. Sin embargo, a subida non é uniforme, si non que depende de unha multitude de patróns xeográficos.

Algunhas proxeccións para o fututo baséanse en reconstruccións do nivel do mar no pasado, polo que será importante recalibrar estos modelos con novos datos.

O IPCC (intercovernmental Panel on Climate Change) calcula que o nivel do mar ascendeu 120 metros tras o último periodo glaciar vivido pola Terra fai uns 21.000 anos, hasta estabilizarse fai uns dous milenios. Dende entón o mar quedou en calma, ata que a revolución industrial disparou as emisións de CO2 e o nivel do mar volveu a ascender.

Un recente estudo financiado polo Goberno español conclueu que o nivel do océano nas costas españolas aumentará entre 0,6 e 0,8 metros ao largo do siglo XXI si non se fai nada por reducir as emisións.

Por moito que un intente conterse cando lle pica, unha vez que se empeza hai que prepararse para estar un bo anaco porque,lonxe de calmarnos o picor continúa e a maior parte das veces con maior intensidade.

A sensación comeza por unha alteración externa, é a resposta da pel a algo que a irrita ou lle produce alerxia. Así esta sinal chega ao cerebro, xerando o escozor. Ao rascarse na epidermis (capa externa da pel), bloquéanse as terminacións nerviosas que deron a información do picor á médula espiñal. Pero o que nun principio parece que funcionou a reducir a sensación de picor … é unha mentira.

Ao rascar non só erosionamos a pel, si non que alimentamos a mensaxe de malestar e picor que percibe o noso cerebro, Os científicos comprobarono con ratos, nos que, tras reducir os niveis de serotonina, o picor desaparecía. Non obsante, a biomolécula non se pode eliminar do noso organismo, porque regula funcións como a temperatura do corpo, o desexo sexual ou a sensación de saciedade ao comer.

Entre os principais trastornos que provocan picor, está a dermatitis atópica, enfermidade que experimentou un crecemento exponencial nos últimos anos. A urticaria, as picaduras de insectos, o picor de cabeza, de ollos ou na zona vulvar son outros dos trastornos asociados ao proído.

O sistema solar de Kepler 444, unha estrela un 25% máis pequena que o Sol e bastante máis fría que se encontra a 117 anos luz dentro da nosa galaxia. Alí, cinco planetas encontranse moi cerca da súa estrela, completando unha órbita, o seu ano, en menos de dez días. Este sistema planetario, descuberto grazas ao telescopio espacial cazador de exoplanetas Kepler, ten ademáis outra característica extraordinaria: formouse fai 11.200 millóns de anos, cando o universo, que ten agora 13.600, era ainda relativamente xoven. Cando se formou a Terra e todo o Sistema Solar, que ten uns 4.500 millóns de anos, Kepler 444 e os seus planetas xa tiñan máis anos que o noso planeta na actualidade.  

Ademáis, da súa idade, estrelas como Kepler 444 ofrecerían outra ventaxa para a aparición e o desenvolvemento da vida.Trátase dunha estrela enana naranxa, un tipo de obxeto que pode permanecer estable durante 30.000 millóns de anos, o triplo que o Sol e máis del doble da idade actual do universo. Sen embargo, a cercanía á estrela convertiría este grupo de planetas en mundos infernales.

O tratamento do infarto é unha das partes na que máis se concentraron os esforzos para aproveitar a capacidade rexeneradora das células nai. De todos os xeitos, os resultados seguen a ser desiguais e seguen a estar lonxe do uso clínico.

O Hospital Gregorio Marañón de Madrid presentou este venres unha nova forma para reparar corazóns lesionados que dá respota a algúns dos grandes problemas detectados nestos últimos 14 anos. Ataca a lesión cando ainda se pode despertar a resposta rexeneradora e emprega as células nai adultas do corazón.

A estratexia empregada ata agora utilizaba as propias células nai do enfermo, pero para poder empregalas eran necesarias entre 4 e 8 semanas. Por isto, os investigadores recurriron a células obtidas de doantes, que poden ser almacenadas e, así, dispor delas no momento idóneo, entre os 5 e os 10 días despois do infarto.

Esta estratexia probada en porcos obtivo resultados moi bos.

Polo momento xa se trataron sete persoas cuxa evolución é “moi favorable pese a que presentaban unha grave afectación do tecido cardíaco”.

Pero a terapia rexenerativa non sempre é eficaz. Si se aplica de forma inmediata ao episodio cardiaco, a inflamación mata as células rexeneradoras transferidas.

Debido a  que últimamente estivemos vendo na clase enfermidades, e centramonos no sida en especial, decidin dedicarlle unha entrada no meu blog.

 O Sida ou síndrome de inmunodeficiencia adquerida trata dunha enfermidade do sistema inmunitario humano causada pola infección do virus VIH. Nesta enfermidade o sistema inmunitario perde a capacidade de loitar contra as infeccións. O virus ataca principalmente as células T CD4+ (un tipo de glóbulo branco). Ao inicio da enfermidade, a persoa pode experimentar uns síntomas parecidos a unha gripe. Isto vai seguido dun prolongado período sen síntomas. A medida que o virus progresa, interfire cada vez máis co funcionamento do sistema inmunitario, facendo que a persoa sexa moito máis débil do normal a toda clase de infeccións, incluíndo infeccións oportunistas que xeralmente non afectan ás persoas con sistemas inmunitarios intactos. Nas fases avanzadas da infección o número de linfocitos T diminúe.

O VIH transmítese de moitas maneiras diferentes. Principalmente durante as relacións sexuais sen protección máis tamén a través do sangue infectado por medio de transfusións de sangue non controladas, por compartir agullas e xeringas, e tamén de nai a fillo durante o embarazo, parto, ou lactación.

A prevención desta enfermidade faise principalmente por medio da práctica do «sexo seguro» e non compartindo xeringas e agullas. Polo de agora, non existe cura nin vacina para esta enfermidade, ainda que existe un tratamento con drogas antirretrovirais, que fai moito máis lento o curso da enfermidade e proporciona unha esperanza de vida case normal.

Mascar chicle de maneira habitual é unha actividade beneficiosa para a saúde bucodental. Un estudo do Centro Médico Universitario da Universidad de Groningen (Países Baixos) asegura que ata un 10% das bacterias que habitan na nosa boca quedanse pegadas nun trozo normal de chicle. Ou o que é o mismo: 100 millóns delas.

Os investigadores chegaron á conclusión de que canto máis se masca un chicle, máis especies de bacterias colle. Eso sí, despois dos primeiros 30 segundos de mascado empeza a perder a súa adesividade.

Un dato importante a ter en conta é que non todos os chicles son beneficiosos para atrapar as bacterias. Os chicles endulzados con azúcares naturais, defeito, alimentanas. Cando os microorganismos os fermentan, a película que recubre os dentes volvese máis ácida, o que favorece as caries.

Según os científicos, “as bacterias morren cando están pegadas ao chicle por acción do xilitol, conservantes alimenticios ou aromas”.

Ademáis os autores creen que este estudo podería servir para elaborar chicles moito máis efectivos contra as bacterias no futuro.

Presentan un material enfriador ultrafino que podería ser unha alternativa ao aire acondicionado, reducindo o consumo enerxético.

Enfriar unha vivenda supón un gasto enerxético considerable, é algo que comproba calquera consumidor que o use habitualmente, cada vez que lle chega unha factura.

Un equipo de investigadores da Universidade de Stanford (EEUU) presenta esta semana unha nova tecnoloxía que, permitirá aforrar electricidade sen ter que pasar calor, pois poderían reducir o uso do aire acondicionado ou incluso prescindir del.

Trátase dun dispositivo recuberto dun novedoso material que reflexa e desvía a luz solar que penetra nunha superficie, evitando que a quente. Tamén é capaz de trasladar a calor acumulada no edificio cara o exterior.

O prototipo que presentaron é unha especie de panel circular con forma de espello. O dispositivo, de 20 centímetros de diámetro, está recuberto por un material ultrafino e composto por varias capas que foi inventado por estos mismos investigadores e deseñado expresamente para enfriar edificios sen aire acondicionado.

Na ilustración, o panel reflector está recuberto co material creado para enfriar sen aire acondicionado. Reflexa a luz solar (amarelo) que incide na azotea para evitar que quente o edificio. Por outro lado, traslada ao exterior a calor que hai en no interior da estructura como radiación infravermella (raios morados). En azul mostranse as zonas arrefriadas

Según aseguran os investigadores, o seu prototipo foi capaz de reducir a temperatura dun edificio en 5º C. Mediron a súa eficacia durante un día soleado de inverno en Stanford (California). «Probamos o enfriador de radiación durante sete horas, de día, e brevemente durante a noite, expoñéndoo ao aire libre e ao sol. A temperatura cerca do enfriador variou entre os 9º C e os 17º C durante o periodo de proba»,

Os científicos propoñen cubrir os tellados con esta especie de espellos, pois o seu diseño foi concebido para que poda utilizarse a gran escala con un coste baixo de instalación.

Homo ergaster é un homínido extinto, propio da zona de África. Estímase que viveu fai 1,5 e 1 millóns de anos.

Os seus priemiros restos foron encontrados en 1975 en Koobi Fora, restos pertencentes a un  homínido de fai 1,75 millóns de anos. En 1984, foi descuberto en Nariokotome, cerca do Lago Turkana (Kenia), outro homínido H. ergaster,  neste caso trátase de restos datados de fai 1,6 millóns de anos.

O homo ergaster procede probablemente do Homo habilis e é descrito por algúns científicos como o antecesor africano do Homo erectus. Algúns destes especialistas consideran que pudo ser unha única especie, debido ao seu gran parecido anatómico, ainda que parece aceptarse a aceptación de duas especies diferentes.

CARACTERÍSTICAS.

O homo ergaster ten un cráneo menos robusto que os homo erectus asiáticos.

Este homínido é moi diferente aos anteriores e mostra cambios anatómicos importantes:

• A talla e a proporción do corpo é similar á nosa.
• o cerebro sufre un aumento importante, rondando os 850 cm3

É moi posible que a duración da súa infancia, adolescencia e vida adulta sea intermedia entre as do chimpancé e a do ser humano moderno. a diferencia do Homo habilis recoñécese no uso da tecnoloxía, a búsqueda deliberada de instrumentos.

A excepción do cráneo tanto Homo erectus como Homo ergaster teñen unha constitución física parecida a do home actual, sendo similar en estatura, ainda que en xeral son de complexión máis robusta e forte, e tenden a ser algo máis anchos de caderas. As proporcións de pernas e brazos, xa son totalmente modernas.

COMPORTAMENTO

Creese que o homo ergaster puido ser o primeiro homínido con capacidade para a linguaxe articulada. Sin embargo a estructura das vértebras cervicales indica que esto non é así, ainda que pode ser unha anomalía.

Non hai evidencias arqqueolóxicas de que o Homo ergaster fixera uso do pensamento simbólico, pero as capacidades ben desenvoltas celebrales e físicas puideron suxerir algunha forma de comunicación lingüística ou simbólica.

Dentro das hipótesis probables, considerase que os Homo ergaster puderon ser os primeiros homínidos en establecer relacións sociais complexas.

Non obstante, considérase que non estaban capacitados para ter unha imaxinación que lle fixera proxectar pensamentos de futuro a largo plazo. Pouquísimos individuso de H. ergaster superarían os 20 anos.

Un novo estudo de ADN  recuperado dos restos fósiles de un dos primeiros europeos coñecidos, un home que viveu fai 36.000 anos. Este ADN mostra que a ascendencia xenética dos primeiros habitantes de europa logrou sobrevivir ao último máximo glacial. O mismo ADN aporta probas da existencia dunha poboación ata agora descoñecida que, fai máis de 36.000 anos, cruzouse cos nosos antepasado e despois desapareceu sen deixar rastro.

O estudo proporciona tamén unha escala temporal moito máis precisa sobre o perioso durante o que os humanos modernos e neandertales poderon cruzarse, e aporta evidencias sobre un contacto moi temperán entre os grupos de cazadores-recolectores Europeos e os de Oriente Medio, que despois desenvolveron a agricultura e a extenderon pol todo o vello continente.

Segundo as teorías máis extendidas, as poboacións euroasiáticas separáronse polo menos en tres grandes grupos fai ao redor de 36.000 anos: Os euroasiáticos occidentais, os orientais e un terceiro linaxe misterioso cuxos descendentes desenvolveron as características da maioría dos pobos non africanos, ainda que non antes de cruzarse cos neandertales, o que nos fai pensar que estas afirmacións son reais.

esta investigación levouse a cabo baixo o mando do Centro de Xeoxenética da Universidade de Copenhague.